Co do zasady, pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Tym samym we wskazanym okresie pracownik jest chroniony przed zakończeniem stosunku pracy, za wyjątkiem sytuacji, gdyby do rozwiązania umowy doszło bez wypowiedzenia (tzw. zwolnienie dyscyplinarne) albo w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji zakładu pracy – wówczas wskazana ochrona nie obowiązuje.
Czy jednak sam fakt nabycia uprawnień emerytalnych przez pracownika skutkuje możliwością rozwiązania z tej przyczyny umowy o pracę? Odpowiedź brzmi nie, albowiem gdyby to była jedyna przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę, mogłaby zostać uznana za nieuzasadnioną i naruszającą zakaz dyskryminacji ze względu na wiek.
Co jednak istotne, wskazać należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 19 stycznia 2016r. (sygn. akt I PK 72/15), nabycie uprawnień emerytalnych i – pośrednio – osiągnięcie wieku emerytalnego, stanowi dopuszczalne i społecznie uzasadnione kryterium doboru pracownika do zwolnienia w przypadku redukcji zatrudnienia. Oznacza to, że dopuszczalne jest wyjaśnienie wyboru danego pracownika z powodu redukcji zatrudnienia z uwagi na fakt nabycia przez takiego pracownika uprawnień emerytalnych. Zdaniem Sądu takie uzasadnienie znajduje swoje społeczne usprawiedliwienie z uwagi na fakt, że taka osoba po rozwiązaniu stosunku pracy ma zapewnione środki utrzymania, to jest świadczenia emerytalne. A zatem przy wyborze spośród pracowników osób do zwolnienia, uzasadnienie wyboru danego pracownika faktem uzyskania świadczeń emerytalnych, do których nie ma prawa drugi pracownik, nie będzie uważane za naruszające zakaz dyskryminacji ze względu na wiek.